ISTDP

ISTDP /Intensive Short-Therm Dynamic Psychotherapy/ – Intensywna Krótkoterminowa Psychoterapia Dynamiczna

To stosunkowo nowe podejście w psychoterapii, jednak mocno zakorzenione w psychoanalizie, łączące teorię dynamiczną z ustrukturalizowaniem oraz aktywnością i dyrektywnością terapeuty, ukierunkowaniem na cel charakterystycznym dla koncepcji poznawczo-behawioralnej. To podejście, które umożliwia trwałą zmianę struktury psychicznej w stosunkowo krótkim czasie w oparciu o model bezpiecznego odblokowywania nieświadomości oraz koncepcję więzi. Jego skuteczność potwierdza wciąż rosnąca liczba wyników  badań naukowych.

 

Źródła ISTDP

Intensywna Krótkoterminowa Psychoterapia Dynamiczna (ISTDP – Intensive Short- Term Dynamic Psychotherapy) została opracowana przez dr. med. H. Davanloo, McGill University Montreal, Kanada, w latach 1960 do 1990. ISTDP to wysoce skuteczna metoda psychoterapii psychodynamicznej. . W zależności od celu, ISTDP stosuje się jako terapię krótkoterminową lub w wersji analitycznej. Aby uczynić osiągnięcia psychoanalizy dostępnymi dla dużej liczby pacjentów, Davanloo, podobnie jak inni naukowcy tamtych czasów (Balint, Malan, Strupp, Sifneos, Mann, Goldmann) opracowali krótkoterminową terapię psychodynamiczną.

Problemy, przy których ISTDP może być pomocna

ISTDP jest wskazana do leczenia objawów ( symptomów klinicznych, np. lęku, depresji ) i zaburzeń osobowości ( utrwalonych schematów charakterologicznych, np. takich schematów interpersonalnych jak zależność, podporządkowywanie się, wycofywanie ).Ta terapia psychodynamiczna jest odpowiednia dla wielu zaburzeń psychicznych. Może pomóc pacjentom cierpiącym na lęki, depresję, ale również objawy kompulsywne i objawy fizyczne, na które lekarze nie mogą znaleźć żadnych medycznych wyjaśnień (tak zwane zaburzenia somatyzacyjne), takie jak niewyjaśniony ból, zawroty głowy, problemy żołądkowo-jelitowe i inne. Również pacjenci, którzy nie są w stanie przezwyciężyć utraty ważnych osób lub zostały dotknięte traumą, mogą znaleźć pomoc poprzez ISTDP.

Jak działa ISTDP

ISTDP widzi przyczynę problemów psychicznych w bolesnych doświadczeniach ( np. strata, krytyka, lekceważenie, przemoc, wykorzystanie, niedostępność opiekuna wynikająca z jego własnych problemów ), które były tak nie do zniesienia w czasie doświadczania, że musiały zostać wyparte ze świadomości (częściowo lub całkowicie) wraz z towarzyszącymi reaktywnymi uczuciami, takimi jak gniew, poczucie winy i żal. Te tłumione mieszane uczucia nadal żyją w nieświadomości i mogą powodować zarówno objawy, jak i problemy interpersonalne. Często pojawia się również niespecyficzne uczucie niezasługiwania na dobre, szczęśliwe życie. Większość pacjentów opisuje także obawy związane z bliskością lub nadmierną ostrożność, aby się zaangażować. Poszukujemy bezpiecznej więzi tworzącą przestrzeń, w której nasze uczucia zostaną dostrzeżone, zyskamy akceptację naszego wewnętrznego świata, zostaniemy zauważeni i uznani takimi jacy jesteśmy. Gdy ta najbardziej rdzenna potrzeba nie zostaje zaspokojona we wczesnym dzieciństwie powstaje psychiczna rana, cierpienie, bolesne uczucia, dla których nie ma miejsca w relacji z niezainteresowanymi naszym wnętrzem opiekunami. Presja tych uczuć jest bardzo silna, jednak lęk przed nimi jest silniejszy, bo utrzymanie więzi z opiekunem, jaki by on nie był, jest dla dziecka absolutnym priorytetem. Ten lęk uruchamia nieświadome strategie odsuwania się od uczuć. Człowiek zaczyna się nawykowo chronić przed bólem poprzez system obronny, który znajduje odbicie w charakterze. Pojawia się również najbardziej zewnętrzna warstwa obrony – obrona przed emocjonalną bliskością z innym człowiekiem. Każde autentyczne zainteresowanie innej osoby naszym wnętrzem, m.in. naszymi uczuciami prowadzi do mobilizacji wypartych bolesnych, zagrażających uczuć oraz nasilenia lęku. Chcąc tego uniknąć unikamy bliskości. Terapia ISTDP koncentrując się na bliskości terapeuty i pacjenta, mobilizuje lęk oraz system obronny pacjenta odpowiedzialny za zgłaszane problemy. Aktywne i bezpośrednie radzenie sobie z lękiem, oporami i intensywne doświadczanie wypartych uczuć w tu i teraz naprzeciwko terapeuty jest kluczem do zmiany.

Czym się wyróżnia ISTDP

  • Ważne jest skupienie się na relacji między terapeutą a pacjentem, która zwykle odzwierciedla dokładnie problemy pacjenta, z którymi ma trudności w codziennym życiu;

  • Koncentruje się na bliskości terapeuty i pacjenta, co mobilizuje system obronny odpowiedzialny za problemy pacjenta;

  • Terapeuta bardzo aktywnie wkracza pomiędzy pacjenta i jego mechanizmy obronne modelując aktywną postawę wobec własnych mechanizmów obronnych u pacjenta, celem jest zablokowanie obron, co prowadzi do doświadczenia wypartych, nieświadomych uczuć;

  • Pacjent i terapeuta łączą się, tworząc zespół. W przeciwieństwie do innych głębokich procedur psychologicznych, zarówno pacjent, jak i terapeuta przyjmują aktywne stanowisko;

  • Koncentruje się na wewnętrznym, fizycznym doświadczaniu uczuć przez pacjenta – zwłaszcza lęku, gniewu, winy i żalu, na bezpiecznym gruncie silnej współpracy. Tak, by dostępne stały się ciepłe uczucia miłości;

  • Umiejętność wybaczania innym i sobie samym jest głównym tematem;

  • Charakterystyczne jest integracyjne podsumowanie wyników pod koniec każdej sesji. Pacjent rozwija emocjonalne i intelektualne zrozumienie, zarówno dla wzorców zachowań prowadzących do cierpienia, jak i własnego wewnętrznego doświadczenia;

  • Celem jest wzmacnianie funkcji ego – zdolności do bycia aktywnym, decydującym, odpowiedzialnym za zmianę podmiotem w swoim życiu, aktywizowanie zdrowych pragnień pacjenta – by wyzdrowieć, tak, by to ta część pacjenta, dotychczas słaba, zdominowana przez lęk i opór, mogła pokonać chorobotwórczy system obronny;

  • Terapeuta działa z wielkim szacunkiem dla pacjenta, ale nie okazuje żadnego szacunku dla jego destrukcyjnych obron;

  • ISTDP to terapia prawdziwie humanistyczna. Pacjent nie jest tu jedynie przedmiotem stosowania wobec niego technik terapeutycznych. Szczere, uczciwe spotkanie dwóch osób jest tu najważniejsze. Kłamstwa – obrony, które to ograniczają lub wręcz uniemożliwiają, są natychmiast precyzyjnie, bezkompromisowo ujawniane. Celem jest odkrycie autentycznej, prawdziwej osoby, która się pod nimi ukrywa.

Problemy, których ISTDP nie rozwiąże

ISTDP nie nadaje się do następujących problemów klinicznych : psychoza maniakalno-depresyjna, psychoza schizofreniczna, otępienie, socjopatia i poważne choroby psychosomatyczne o ostrym ryzyku pogorszenia, takie jak: wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego.

Jak długo trwa terapia ISTDP

Czas trwania leczenia ISTDP waha się od 25 do 80 sesji w zależności od głębokości problemów pacjenta. Jednak nierzadko już pierwsze sesje, a nawet wstępny wywiad, pozwalają uzyskać orientację dotyczącą źródeł trudności, bazującą na realnych przeżyciach emocjonalnych doświadczanych podczas sesji.

Czas trwania sesji w ISTDP

Sesje, odmiennie niż w innych podejściach, trwają co najmniej 90 minut, nierzadko dłużej. To pozwala na dużo mniej restrykcyjne trzymanie się reżimu spotkań cotygodniowych i często daje komfort dostosowywania terminów sesji do możliwości finansowych i czasowych pacjenta, bez straty dla jakości procesu terapeutycznego. Dłuższe sesje związane są ze skoncentrowaniem ISTDP na restrukturyzacji systemu obronnego pacjenta, który w miarę upływu czasu sesji i presji terapeuty nie ma możliwości na ponowną konsolidację, co pozwala na uzyskanie dostępu do doświadczeń wewnętrznych dotychczas blokowanych przez obrony.

Poniżej znajdują się linki do stron poświęconych ISTDP.

https://www.hilaryjacobshendel.com/hilarys-blog

http://www.polityka.pl/nauka/zdrowie/1530051,1,niewyjasnione-dolegliwosci-zdrowotne.read

http://www.istdp-terapia.pl/co-to-jest-istdp.html

https://www.goodtherapy.org/blog/50-signs-good-therapy-0110119/amp/?__twitter_impression=true

 

 

 

 

 


Top